Κρόνος εναντίον Δια

Κρόνος εναντίον Δια

« Όταν το καθήκον και πρέπει του Κρόνου συγκρούεται με τα δώρα του Μεφιστοφελή»

Σε αυτό το άρθρο θα επιχειρήσω να σας παρουσιάσω την διαφορά μεταξύ των δυο πλέον «παρεξηγημένων» πλανητών. Εχουμε συνδεσει τον Κρονο με όλα τα δεινα και τον Δια με όλα τα καλά και αγαθά. Η παρουσιαση είναι λιγο προτοτυπη και x-treme. Αλλα, ο σκοπος είναι, να γινει η κατανοηση ορθα και όχι παπαγαλία.

Αυτοι οι δυο πλανητες αρχετυπικα τουλαχιστον εμπλεκονται στο εργο Φαουστ του Μεγαλου Γερμανου ποιητη Γκαιτε. Ο Κρονος είναι τα επιτευγματα τα οποια είναι προιον σκληρου μόχθου. Μεσα όμως από την αυταπαρνηση. Διοτι Κρονος σημαινει προσυλωση στο καθήκον. Ο Κρονος στην πραγματικοτητα είναι ο Θεος που δοκιμαζει. Και κρινει τις οποιες πραξεις μας. Η παρουσια του Κρονου στον χαρτη υποδηλωνει τις δοκιμασιες, την πειρα αλλα πανω από όλα δεν θα υποδειξει ΑΔΙΚΙΑ. Ο Διας δινει πολλες υποσχεσεις, υπεραισιοδοξια, ηθικη και ανηθικοτητα. Ο Διας είναι η αντιστοιχια του Μεφιστοφελή στο εργο του Γκαιτε.

Ο γερος –Φαουστ (Κρονος) αναζητα την απολαυση και την ηδονη (*χαρακτηριστικα Δια). Ετσι αποφασιζει να συναψει συμφωνία με τον Μεφιστοφελή. Εδώ όμως προσεξτε κατι ιδιαιτερα διαφωτιστικό. Στα εβραικα Μεφιστοφελης σημαινει {"Μεφίζ" (=καταγραφέας) + "τοφέλ" (=ψεύτης).}. Καταγραφέας των επιθυμιων αλλα και αυτος που λεει ψεματα και παραπλανα. Αρκει να συμπερανετε πως προ της ανακαλυψεως του πλανητη Ποσειδωνα ο Διας ηταν κυβερνητης των Ιχθυων. Ο Φαουστ κουρασμενος από το γεγονος πως εδωσε ολο του το είναι στην ερευνα και την μελέτη προσπαθει να ρεφαρει τον χρονο του. Ετσι οδηγειται μια νύχτα στο τρίστρατο του δάσους Σπένσερ, κοντά στο Βίτενμπεργκ, κατά τις δέκα το βράδυ (10 ζωδιο και 10ος οικος είναι αντιστοιχια ΚΡΟΝΟΥ) , σχημάτισε ορισμένους κύκλους με το μαγικό ραβδί του και επικαλέστηκε το διάβολο. Σημειώνεται πως ο κύκλος είναι 360ο και το τρίστρατο (διά του 3) μας δίνει 120 που είναι η όψη τριγώνου δηλαδή μια όψη διευκολυντική- ιδιοτήτων του πλανήτη ΔΙΑ. Θυμωμένος γιατί κλήθηκε παρά τη θέλησή του ο διάβολος κατέφθασε μέσα σε μια μανιασμένη θύελλα. Μόλις κόπασαν οι άνεμοι και οι αστραπές, και όταν ο διάβολος ζήτησε από τον Δρα Φάουστ να αποκαλύψει τη θέλησή του, ο λόγιος απάντησε ότι ήταν πρόθυμος να συνάψει συμμαχία μαζί του. Αυτό μας δειχνει πως πολλες φορες οι σκεψεις μας είναι αποτελεσμα των πραξεων μας. Οι Σκεπτομορφες όπως θα λεγαμε.

Ο Διας (με την αρνητικη του εννοια) στην πραγματικοτητα ερχεται για να υπηρετησει τον ανθρωπο; Μηπως όχι;

ΔΕΙΤΕ ένα αποσπασμα:

Φάουστ: Πώς λέγεσαι;

Μεφιστοφελής: Ερώτηση με λίγη σημασία, / Για κάποιον που το Λόγο υποτιμά / Και τα φαινόμενα ουδόλως εκτιμά, / Μα εμβαθύνει στων όντων την ουσία

Φάουστ: Ειδικά για το δικό σου ον / Το όνομά σου είναι αρκετόν, / Γιατί σ' αποκαλύπτει με σαφήνεια θαυμαστή / Ως Βελζεβούλη, ψεύτη και μαστροχαλαστή. / Ποιος είσαι;

Μεφιστοφελής: Μέρος της δύναμης που πιάνει / Να κάνει το κακό και σε καλό το φτάνει.

Αν κάποιος διαβάσει την πρώτη πράξη του έργου όπου ο Κύριος βάζει με τον Μεφιστοφελή ένα «περίεργο» στοίχημα για το ποιος θα κερδίσει την ψυχή του Φαουστ. Δηλαδή η σπατάλη με την εγκράτεια , το καλό με το κακό. Μια αναμέτρηση δηλαδή ενός αγαθού που ενέχει το πονηρό με ένα πονηρό το οποίο επιφέρει το αγαθό. Διότι ο Μεφιστοφελής εκεί δεν είναι ο γνωστός Διάβολος όπως μα τον έχει μάθει η θρησκεία. Έχει πλάκα, δεν είναι απόμακρος, όταν χρειασθεί επιτίθεται , δίνει τις σκέψεις των άλλων και τα μυστικά τους στον Φαουστ. Έχοντας όλα τα αγαθά που δίνει ένας Δίας!!! Ακόμα και το ζώδιο της προφητείας είναι ο Τοξότης όπου είναι κυβερνήτης ο Δίας. Από την άλλη ο Φαουστ εχει αηδιάσει από την συσσώρευση συμβατικής γνώσης που τον κάνουν ακόμα έναν που ξεχωρίζει λίγο από τον σωρό!!

Δείτε και ένα ακόμα απόσπασμα:

Φάουστ

Αφοσιώνομαι στη ζάλη, στην πιο οδυνηρή ηδονή,

στο ερωτικό μίσος, στη θλίψη που δροσίζει.

Το πάθος μου, γιατρεμένο απ' την ορμή της γνώσης,

δεν πρέπει στο μέλλον κα κλεισθεί μπροστά σε κανένα πόνο

κι ο,τι στην ανθρωπότητα όλη είναι δοσμένο,

θέλω μέσα στα μύχια της ψυχής μου εγώ να απολαύσω.

Με το πνεύμα μου τα πιο ψηλά και τα πιο βαθιά ν'αδράξω,

τα καλά της και τους πόνους της στο στήθος να στοιβάξω,

κι έτσι το είναι μου εγώ να το πλατύνω ως το δικό της,

κι όπως αυτή, στο τέλος κι εγώ συντρίμμι να γενώ.

Μεφιστοφελής

Ω, πίστεψε εμένα, που κάμποσες χιλιάδες χρόνια,

αυτήν τη σκληρή τροφή μασσώ,

ότι απ'την κούνια ως το νεκροκρέββατο

κανένας άνθρωπος δε χωνεύει το παλιό ξυνό προζύμι!

Πίστεψε έναν από εμάς τα πνεύματα, αυτό το όλον

είναι μονον για ένα Θεό καμωμένο!

Αυτός αναπαύεται σε αιώνια μέσα λάμψη,

εμάς μας έρριξε στο σκοτάδι,

και για σας αξίζουν μόνον η μέρα και η νύχτα.

Φάουστ

Όμως εγώ θέλω!

Εδω έχουμε την αίσθηση του καθήκοντος με τον ναρκισισμο. Εάν αυτή η σχεση δεν εξισορροπηθεί τοτε τα αποτελεσματα μπορει να είναι ολεθρια. Στην αυτό-καταστροφή μας. Στο τελος του εργου ο Φαουστ αφου εχει νοιωσει την απολυτη αγαπη και τον έρωτα για την Μαργαριτα τελικα την κατακρεουργεί. Μιας και ο Κρονος «ευνουχισε» τον Ουρανο στην Αρχαιοελληνικη Θεογονία. Ετσι ο Κρονος κατακρεουργει την Μαργαριτα ουσιαστικα κατακρεουργει τον ιδιο του τον εαυτο!!!

Εχωντας ζησει μια ζωη μεσα στα βιβλια , ανακαλυπτει την Μαργαριτα αλλα λογω ηλικιας αδυνατει να την «κατακτησει». Η Μαργαριτα είναι ο στοχος στην ζωη του καθενος. Η αδυναμία επιτευξης του στοχου εκαναν τον Φαουστ να λειτουργησει εγωιστικά!!!! Ο Διας –Μεφιστοφελης είναι εδώ η ενσαρκωση του ρητου που λεει : « ο σκοπος αγιαζει τα μεσα».

Όταν ο ανθρωπος θελησει κατι πασει θυσια τοτε ενεργοποιει τον Δια του. Ο Διας θα προσπαθησει να σου δωσει τα δωρα του αλλα πως; Όταν όμως αυτό δεν γινει με «νομοτυπο τροπο» (*στο εργο ο Φαουστ καταπατησε τους Υπερτατους Νομους αυτους της Ηθικης και του Συμπαντος) τοτε ερχεται ο Κρονος να κρινει το ολο δημιουργημα σου. Και τοτε η Κριση είναι αμείλικτη.

Πολλές φορές είναι μεγάλο λάθος να φορτώνουμε τα λάθη μας στους αλλους. Ο Φαουστ δεν του έφταιξε ο Μεφιστοφελής!!! Αυτός τον κάλεσε. Πολλά δεινά που μας συμβαίνουν μήπως τα έχουμε εμείς προκαλέσει;

Αλλωστε ο ανθρωπος είναι πλασμενος κατ’ εικοναν και ομοιωσην. Ετσι δεν είναι; Αλλα και ο Μεφιστοφελης ηταν εκπτωτος αγγελος που ηταν επισης κατ’ εικοναν και ομοίωσίν.

Μήπως τελικά ο άνθρωπος είναι πολύ κακός για άγγελος και πολύ καλός για διάολος;

Όταν πιεζουμε τον εαυτο μας για κατι πασει θυσια και ειδικα αν αυτό δεν είναι με το σωστο και τον αρμονικο τροπο τοτε το εχουμε το εξης :

Και είμαι βέβαια πιο γνωστικός απ' όλους τους λογάδες,

Διδάκτορες, δασκάλους, γραφιάδες και παπάδες,

Δεν με τυραννούνε ούτε δισταγμοί ούτε αμφιβολίες,

Δεν φοβάμαι ούτε κόλαση ούτε διάβολο -

Γι' αυτό χάθηκε για μένα και κάθε χαρά,

Δεν φαντάζομαι πως γνωρίζω κάτι σωστό,

Δεν φαντάζομαι, πώς θα μπορούσα κάτι να διδάξω,

Να διορθώσω τους ανθρώπους και να τους μεταπείσω.

Και δεν έχω ούτε κτήματα ούτε και χρήματα,

Ούτε τιμές ούτε και μεγαλεία του κόσμου,

Ούτε σκυλί δεν θάθελε πια έτσι να ζη ...

Κατά συνέπεια ο Κρόνος θα σου δώσει αυτά που πραγματικά αξίζεις. Η ετυμολογία του ονόματος δεν είναι εξακριβωμένη. Μπορεί να σημαίνει «κερασφόρος», Στην Αλεξανδρινή περίοδο αλλά και την εποχή της Αναγέννησης, στη λατινική γλώσσα υπήρξε κάποια σύγχυση της λέξης Κρόνος  με αυτή του χρόνου (Chronos). Τωρα το ΔΙΑΣ (*ή ΖΕΥΣ) Το όνομα του Δία [ή με μια μικρή παραλλαγή του πρώτου γράμματος (Δίας - Βίας)], είναι ένα από τα κατ’ εξοχήν ονόματα δύναμης, δηλαδή παραπέμπει στη δύναμη (βία) και την εξουσία του μεγάλου θεού.  Μερικοί ετυμολογούν το όνομά του σε σχέση με τη ζωή (~Ζευς), δηλαδή «ζωοδότης», λόγω του ότι είναι ο γεννήτορας των θεών και των ανθρώπων ή από το αρχαιοελληνικό ρήμα «ζεύγνυμι» (= βάζω κάτω από το ζυγό, υποτάσσω, συνδέω, ενώνω), επειδή ο Δίας, μετά την κατατρόπωση του πατέρα του, του Κρόνου, ανέλαβε να ενώσει ξανά τον κόσμο και να τον υποτάξει στη δική του κοσμική εξουσία.

Karl-Heinz Ottinger